Ken je dat? Je gaat maar door en door. Je denkt dat je alles onder controle hebt en lekker bezig bent. Maar af en toe heb je wel wat hoofdpijn. De griep gaat niet aan je voorbij. De blessure aan je voet gaat maar niet weg. Je word regelmatig wakker 's nachts. Je lichaam geeft je duidelijk signalen. Blijf je ze negeren? Of ga je toch eens kijken wat er aan de hand is? Ik koos voor het laatste.
Signalen? Geloof jij dat jouw lichaam signalen aan je geeft? Ik geloof daar in. Soms is het heel subtiel en soms wat luider. Vooral bij types die niet zo goed luisteren. Inderdaad zo'n type ben ik. Ik had allerlei kleine dingetjes. Allemaal verwaarloosbaar en ik schonk er dan ook niet veel aandacht aan. Uiteindelijk liep ik een ontsteking op in Costa Rica. Een plek waar ik juist naar toe ging om tot rust te komen. Tja, dat tot rust komen lukte wel, maar helaas wel met de nodige pijn. Misschien moest ik toch eens gaan luisteren...
Au!
Ik was in Costa Rica op een prachtige plek. Geen werk, geen verplichtingen, lekker relaxen en vooral helemaal niets 'moeten'. Yoga, lekker & gezond eten, een stapel tijdschriften en boeken mee - heerlijk! Totdat ik ineens heel veel pijn kreeg en het alsmaar erger werd. Ik had wel wat pijnstillers bij me, maar die hadden totaal geen effect. Die nacht bijna niet geslapen en de volgende dag toch maar naar een arts gegaan (wat ik liever vermijd in het buitenland), waar ik in mijn beste Spaans uitlegde wat er aan de hand was. Ik bleek een paar fikse ontstekingen te hebben in mijn keel/hals en mijn mond. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg antibiotica en nog wat andere medicijnen, want dit ging niet zo maar weg. Niet echt de 'me-time' die ik me had voorgesteld.
Zelfmedelijden Ik moet bekennen, ik voelde me ellendig en vond mezelf heel zielig. Het was natuurlijk allemaal super oneerlijk. En ook nog eens op mama's verjaardag. Ik ben die dag naar de kerk in het dorpje gegaan om een kaarsje voor haar te branden. Dat zorgde ervoor dat ik me in eerste instantie nog ellendiger voelde. Mmm, niet zo'n goed idee. Zat ik daar heel zielig op een kerkbankje, tranen in mijn ogen, me af te vragen: 'waarom wil ik ook al weer zo graag alleen op reis?' en 'waarom overkomt mij dit?'. Vervolgens: 'ik doe toch rustig aan?' en 'dit is toch niet eerlijk?'. En natuurlijk kon de vraag 'waarom uitgerekend vandaag?' ook niet ontbreken. Zo bleef ik een tijdje zitten...
Het is wat het is Zelfmedelijden. Onder die omstandigheden best logisch. Maar je hebt er natuurlijk niks aan. Het past ook niet bij wie ik ben, hoe ik in het leven sta. Maar, ik had het op dat moment wel even nodig. Door gehoor te geven aan dat gevoel, het echt toe te laten, het te voelen, daardoor kwam er acceptatie. Geen idee hoe lang ik daar heb gezeten, maar langzaamaan kwam de oude, vertrouwde Nicole weer tevoorschijn. Het negatieve gevoel en mijn zelfmedelijden verdwenen. Ik zat ondertussen nog steeds stil op dat kerkbankje. En ineens voelde ik rust. Het zinnetje 'het is wat het is' schoot door mijn hoofd. En ook - nu kan ik er om lachen - het zinnetje: 'wie niet luistert moet maar voelen'. Nou ik voelde het zeker ;-) De pijn was er natuurlijk nog steeds, maar ik besloot dat ik dat niet mijn vakantie liet verpesten.
Je hebt altijd een keuze Weet je, je kunt in zo'n situatie twee dingen doen. Of meegaan in de ellende, jezelf super zielig vinden, negatief denken en je als maar ellendiger voelen. Of accepteren dat het zo is en er het beste van maken. Ik koos dus voor het laatste. De kerk zag er ineens prachtig uit. Daarvoor vond ik het nog een koud en lelijk gebouw. Wat echt onzin was, want het was een mooie kerk. Nu zag ik ineens wel al die mooie kleuren, de prachtige houtbewerkingen, de beelden. Mensen liepen de kerk in en begroetten elkaar. Ze waren heel vriendelijk naar elkaar en ook naar mij. Die vreemde blonde dame op dat kerkbankje ;-) Alsof ze aanvoelden dat ik wel een vriendelijk woord of gebaar kon gebruiken. Ik kreeg knikjes, glimlachjes en hoorde regelmatig 'buenos dias' en 'ciao'.
Aanpassen en genieten Terug in het hotel heb ik het boek gepakt dat ik al maanden wilde lezen en waar ik steeds niet aan toe kwam. Heb mezelf genesteld in de gezellige woonkamer van het hotel en ben gaan lezen. Heerlijk! Ondertussen werd ik door het lieve personeel vertroeteld, o.a. met verse gember thee met honing (want dat was ontstekingsremmend en dus goed voor mij - super lief). Die laatste dagen heb ik dus ook genoten. Van de mensen, van de kooklessen (eten ging niet, maar goede reden om het thuis maken), de yoga (ik kon nog best veel meedoen), het lezen (wat een luxe) en die fantastische omgeving. Ja ik had pijn. Maar er zijn vele ergere dingen en dit was tijdelijk en gelukkig niets ernstigs. Dat hield ik me voor op momenten dat ik weer even neigde naar een beetje zelfmedelijden.
Slow down! Wat probeerde mijn lichaam mij te vertellen. Nou volgens mij was het heel duidelijk: slow down dame! Ik heb mezelf een paar maanden weggecijferd. Terwijl ik het zo opschrijf vind ik het nogal overdreven klinken. Maar ik weet dat het waar is. Weet je, ik zou het zo weer doen (lees mijn vorige blog en je begrijpt waarom ik dit zeg). Al zou ik dan wel beter voor mezelf zorgen. Het is ook niet alleen de afgelopen maanden. Het is, op en af, al meer dan een jaar aan de gang. Ook niet zo gek als ondernemer. Je moet veel tijd en energie in je bedrijf investeren. En dat doe ik vol overgave. Daar komt bij dat ik het ook heel leuk vind. Dat het vaak niet eens voelt als werken. Maar ja, als je vervolgens avonden achter je laptop zit. Ook in de weekenden. En tussendoor geen break neemt, althans niet voldoende. Dan raakt je energie op. Tja, laat ik nu net heel veel energie hebben. Dat helpt natuurlijk ook niet. Dus ik bleef doorgaan, terwijl mijn lichaam me allerlei subtiele signalen gaf. Die ik negeerde. Tot het signaal een stuk luider werd (lees: pijnlijker).
Practice what you preach Bij mijn coach klanten geef ik juist aan, luister naar je lichaam. En wat doe ik? Ik luisterde niet. Oeps, geen voorbeeld van 'practice what you preach'. Wat ik tegen mijn coach klanten zeg geldt natuurlijk ook voor mezelf. Maar ja, het is altijd makkelijker als het om een ander gaat. ;-) Ik kan - en wil - deze boodschap niet langer negeren. Dus ik zorg dat ik rust momenten ook hier thuis creëer, want daarvoor hoef ik natuurlijk niet naar het buitenland te gaan (al is dat wel makkelijker). Daar was ik al wel mee gestart voor mijn vakantie, dus daar ga ik mee door. Nu nog bewuster en beter. En Costa Rica? Daar ga ik zeker nog een keer naar terug. Wat een prachtig land, mooie natuur, lekkere koffie en hele lieve mensen. Pura Vida!
❤ Be Gr8!